Vandaag mochten we getuige zijn bij de doop van een familielid. Wat blijft dat toch iets bijzonders!
Alleen de kinderen vonden het vanmorgen toch iets minder “bijzonder”.
Ik bracht Eleanorah bij de crèche en nadat ik ze even op de vloer had gezet begon ze prompt gelijk al te huilen. Die voelde natuurlijk wel aan waar dit op uit zou draaien.
Ook van Johan hoorde ik dat het bij hem ook niet geheel vlekkeloos was verlopen.
Ze volgde hem gewillig naar boven. Maar zodra papa zich om wilde draaien werd het ook daar even te nat onder zijn voeten.
Want zij werden voor hun gevoel aan hun lot overgelaten, op een plek waar ze nog nooit waren geweest. Ja, dat was voor papa en mama ook even kiezen op elkaar en wegwezen maar…
Na een hoop gehuil zaten we uiteindelijk beide in de dienst. Waarin vele van ons het ook al niet droog konden houden. ( en dan bedoel ik niet alleen de dopeling 😉
Al met al een mooie dienst! Wat is God goed!
En wat genoten we van het moment toen we onze kinderen weer op konden halen 😉
Eleanorah liep met haar 12 maanden haar eerste stapjes, maar nu met haar 15 maanden holde ze alsof ze aan een hardloopwedstrijd meedeed! Ook huilde ze zo hard!Ik heb dr nog nooit zo hard horen huilen!! Ze kwam boven alle pratende kinderen en ouders uit. En iedereen die daar in de buurt stond kon zien naar wie ze toe ging… Naar haar papa en mama.
Wederom was ik ontroerd. Want dit kleine schepseltje wilde zo graag naar ons toe komen, dat elk obstakel wat zij tegenkwam onderweg, zij desnoods met de grond gelijk maakte. Het maakte haar niet uit dat daar grote kinderen stonden. Volwassen mensen. Als het moest had ze overal dwars doorheen gelopen. Met haar ogen gericht op degene van wie zij liefde en geborgenheid ervaart.
En daar was ze…ik tilde ons kleine meisje op, en ze legde haar hoofdje neer, en sloeg haar armpjes om mijn nek. Rust… en stilte.
De plek waar ze hoort.
En ik ook! Wat heerlijk dat ik ook de moeder mag zijn van dit kleine nog zo afhankelijke meisje.
Recente reacties