Een vrouw, op heterdaad betrapt.
Ze wordt meegesleurd door talloze armen.
Niet in staat om zichzelf los te rukken, laat staan zich te verdedigen, laat ze zich zo goed en zo kwaad als het gaat meevoeren. Door de schreeuwende mensenmenigte. de Vernederende opmerkingen, en de spuugende woorden, doen haar wellicht meer pijn dan haar bloedende knieen doen door het voortslepen over de ruwe grond.
Dan wordt ze ineens op de grond gegooid.
Met haar gezicht beland ze in het warme zand. Tranen van schaamte rollen over haar wangen. Ze durft niet op of om te kijken.
Haar hart bonkt terwijl ze wacht… op haar komende dood. En naar de wet gezien, heeft ze het dit nog verdiend ook.
De mannen beginnen een voor een te spreken tegen een figuur buiten de kring,
totdat een uit de groep naar voren stapt als de woordvoerder van dit proces.
“Meester, wat moeten we met zo’n vrouw? Een die we notabene op heterdaad betrapt hebben.
Hoeveel bewijs hebben we nu nog nodig? “
Het groepje mannen wacht in stilte af.
Nu hebben ze Hem, eindelijk. Hier kan Hij vast niks mee. De wet is zo klaar als een klontje.
Stenigen. DE oplossing.
Het is stil… het blijft wel erg lang stil.
DE man blijft in het zand schrijven, en het ziet er niet naar uit dat Hij spoedig een antwoord zal geven. Totdat er iemand uit de groep durft te kuchen.
DE Man kijkt niet op of om terwijl Hij deze bijzondere woorden uitspreekt: “…Wie zonder zonde is, mag als eerste de steen gooien…”
De mannen kijken elkaar eerst verbaasd aan.
De vrouw maakt zich kleiner en kleiner, bang voor de eerste steen.
Maar het blijft stil. Ze tilt haar hoofd een stukje omhoog en ziet de mannen met het schaamrood op de kaken, allemaal wegschuifelen.
Ze begrijpt er niks van. Ze draait haar hoofd naar Degene die de uitspraak heeft gedaan.
Steeds verder richt ze haar blik omhoog. Totdat ze in de vriendelijkste, warmste, mooiste, ogen kijkt, die ze ooit heeft gezien. Deze liefde heeft ze nog nooit ergens gezien dan in Deze Man, Deze ogen. Ze kan haar blik er niet van afwenden.
Dan begint Hij te spreken met een stem vol van kracht en autoriteit, maar tevens overvloeiende van een zachtheid die ze niet kan beschrijven.
“Dochter, hebben ze je niet geoordeeld?!
IK veroordeel jou ook niet. Je bent vrij, maar zondig niet meer…. “
Vol verbazing over deze bijzonder man, laat ze zich door Hem overeind helpen.
Terwijl Zijn Woorden als balsem voor haar gewonde hart, door haar heen stromen.
En elke plek waar ooit een leegte was, een zoektocht naar liefde en geluk,wordt eindelijk gevuld, met Liefde.
Recente reacties