Eeuwen geleden was er een moment in de tijd waar alles op gespitst was…
Het hele sterrenstelsel keek flonkerend toe,
de zon en de maan draaide naar hun Schepper,
en zelfs de engelen hielden hun adem in,
wachtend op wat komen ging, wachtend op hoe De Geschiedenisschrijver zelf, geschiedenis zou gaan maken.
Toen sprak De Vader: “Het is Tijd”
Hij gaf bevel aan de grootste en mooiste ster in het heelal, die speciaal gemaakt was voor deze gebeurtenis en De Ster ging stralend zijn weg.
Ook Gabriel, een van de boodschappers van God werd weggezonden
Met een bijzondere blijde boodschap,
een bericht vol van hoop.
De andere engelen hadden hun blik nog steeds gericht op de troon,
en terwijl De Vader Zijn Zoon voor een laatste maal omhelsde
schaarden ze zich rondom hen en knielde neer.
De Vader keek op en sprak: “Dit is Mijn Geliefde Zoon in wie Ik Mijn welbehagen heb, Immanuel…” En Hij liet Zijn Zoon los.
Op een andere plek, in een andere dimensie begon De Ster die vooruit was gestuurd steeds feller te schijnen, samen met een machtig engelenkoor stond hij hoog in de lucht. Boven een stal in Bethlehem bleef hij stralen en mocht hij zo de komst, en de geboorte van Immanuel bekend maken.
En daar in die stal, in een kribbe, gewikkeld in doeken, lag De Zoon.
Een Hemels geschenk aan de wereld gegeven.
Jozef en Maria waren vol bewondering over dit kindje
En Maria koesterde haar pasgeboren zoon, maar besefte ook dat dit Goddelijke Geschenk voor iedereen was,
en liet Hem los… om Hem door te geven
in de armen van een groepje herders en een aantal wijzen uit het oosten.
Zelfs de dieren keken nieuwsgierig en hun Schepper vol bewondering aan.
De stal was vervuld met verwachting en hoop.
Een bijzondere nacht waarin God zelf mens werd en was geboren.
Een heilige stilte vulde die plaats… totdat een lied oprees in de nacht:
“Eer zij aan God in de hoogste hemelen en vrede op aarde, in mensen een welbehagen.”
Recente reacties