Sinds een aantal weken is ons gezin uitgebreid met nog weer een lief dochtertje.
Ja dat maakt 3 in totaal.
Wat genieten we weer van die prachtige geschenk.
Maar wat waren de eerste weken heftig.
De andere twee zitten nog niet op school dus je kan je voorstellen dat dit vooral tijdens de voedingen een heel circus was.
Mama vastgeplakt aan de kleine baby, nu kan ze toch lekker niks doen… ahum!
tja er werd wel eens wat meer straf uitgedeeld hier de laatste tijd.
En als papa thuis kwam ruilde hij zijn glimlach al snel in voor een enorme donderwolk, na een blik in de woonkamer.
Metershoog speelgoed en bergen wasgoed lieten zien wat wij die dag gedaan hadden, en wat vooral niet.
Weken waarin je aan niks lijkt toe te komen. (behalve dat voeden waaraan geen end lijkt te komen en de eindeloze stroom aan luiers die verschoont moeten worden.)
De kraamweken. Heel gezellig hor(meestal) maar druk,
En vooral vermoeiend.
Ook die Hormonen en kraamtranen.
Echt, zijn die nou echt nodig?
Ik dacht dat het allemaal na een derde wel wat minder heftig zou zijn, maar niets lijkt minder waar. Sterker nog het lijkt wel of ze zich vermenigvuldigt hebben (die hormonen dan niet die luiers)
Weken waarin ik de rust niet vind om echt die heerlijke momenten met God de Vader te hebben.
Even zitten aan Zijn voeten.
Weken waarin ik alleen maar bid en vraag.
Soms zelfs roep: Heer help me, geef me kracht…
Weken waarin je je afvraag of je wel een goede moeder bent.
Weken waarin je je voor de zoveelste keer weer twijfel of je er wel goed aan doe om borstvoeding te geven omdat het je zoveel tranen kost.
Weken waarin je je ’s ochtends al afvraag hoe je toch ooit de dag weer door moet komen.
Laten we eerlijk zijn we kennen het allemaal toch?
De eerste weken (c.q.maanden) zijn gewoon intensief, en pittig. Natuurlijk genieten we als moeder als we ons kleine wondertje vast houden, en nog meer als de kleine je een smile geeft die je je tot diep in je tenen raakt.
Ja kinderen zijn echt een geschenk.
Maar ik geloof dat we ook als moeders onder elkaar wel wat eerlijker en open durven mogen worden. Het bemoedigt elkaar. Je weet dat je dan niet meer de enige bent waar het in huis niet altijd spik en span meer is. Of dat het blijkbaar herkenbaar is dat je traanbuizen deze weken net een kraantje zijn.
Ze blijven maar lopen.
Ook fijn om te weten dat andere ouders soms ook moeite hebben met opvoeden. ( Collectieve zucht van opluchting… echt we zijn niet de enige..)
Ik denk dat het proces van kinderen krijgen en opvoeden, vooral genieten is, maar ook gepaard gaat met moeites, en zorgen.
Zal dat niet altijd zo blijven?
Het houdt ons gericht op God en we zullen altijd afhankelijk blijven van Hem.
Want Hij kent onze kinderen beter dan wij zelf.
Hij heeft ze immers geschapen.
Dus het is nodig om constant onze kinderen in gebed te brengen en Hem om hulp te vragen.
Wellicht nieuwe ideeen hoe we bepaalde zaken het beste kunnen aanpakken.
En hoe heerlijk dat Hij ons niet veroordeelt als we als moeder struikelend onze weg vinden.
Hij geeft ons de kracht waar we om vragen en is altijd een Helper gebleken in tijden van benauwdheid (zo ook de psalmist)
Hij kent ons ook door en door en ook al begrijp ik, begrijp jij, jezelf niet die eerste weken, door de hormonale achtbaan, Hij kent ons.
En zoals ik intens kan genieten van de kinderen als ze lief aan het spelen zijn (of slapen 😉
Zo geniet God De Vader ook van jou,
Van mij, zelfs als we niet slapen!
Recente reacties