Exodus 4:12
Ga heen, en IK zal uw mond zijn, en zal u LEREN wat gij SPREKEN zult.
Mozes werd door God op pad gestuurd met een niet mis te verstane opdracht. Hij mocht het volk Israël uit slavernij gaan bevrijden.
Ja daar zou ik eerlijk gezegd ook even over in discussie zijn gegaan met God.
“Maar eehm Heer, u weet toch wel, ik ben helemaal geen spreker, enne wat moet ik dan wel niet tegen zo’n farao zeggen. Met alle respect maar hoe dacht U dit eigenlijk wel niet te gaan doen?
Je kent het vast wel in je eigen leven. Momenten waarop je liever de benen neemt en deze opdracht liever aan broeder A(ron) 😉 geef, met de gedachte: eerlijk zullen we alles delen toch?!
Maar gelukkig, daar is God in al Zijn genade, en geeft met de opdracht ook een belofte!
“Ga maar Mozes, Ik zal je mond zijn, en wees ontspannen, je mag LEREN wat je mag gaan spreken.”
Heerlijk die ontspannenheid die er is bij Hem. We mogen leren. We mogen fouten maken.
Maar wees wel bereid om te willen leren.
Mozes ging… en sprak Gods woorden.
Niets meer en niets minder.
Op een ander moment in zijn leven voegde hij wat meer woorden toe aan Gods boodschap. Iets meer van zijn eigen gedachte. En dit zien we helemaal mis gaan in Numeri 13, waar hij de 12 verspieders uitzond. De opdracht van God was duidelijk BEKIJK het land. Wat IK jullie zal GEVEN.
Een glasheldere opdracht met een geweldige belofte!
Maar wat doet Mozes? hij zend ze op pad met nog een hele waslijst aan dingen waar ze naar moesten kijken.
En 10 komen er dan ook helemaal ontmoedigd bij hem terug. Die hadden hun focus even flink verlegd, in plaats van te kijken naar het land als het BELOOFDE land. Werd het voor hun ineens een onmogelijke opdracht. Want ze keken met natuurlijke ogen naar het beloofde land.
De woorden van God werden vergeten door de enorme reuzen en obstakels. Twijfel en ongeloof namen hun harten in bezit door wat ze gezien hadden.
Ik kan me zo voorstellen dat ze hun monden flink aan het gebruiken waren op de terugweg.
“Zeg zag jij ook die ene reus met dat rode haar? Hij tilde met een hand die boom uit de grond”!
“Jaaaaah “ roept een ander “en dan dat groepje reuzen bij die brede rivier, ze liepen erdoor heen of het plassen waren!”
“Nou ik weet niet wat Mozes voor ons in gedachten had, maar dit gaat ‘m echt niet worden!”
Ze raken steeds verder ontmoedigd en
Trekken zich niks van Jozua en Kaleb aan.
“Maarrrrr God heeft gezegd en ons beloofd dat ….”
“Hebben jullie wel goed gekeken?! Je bent toch niet blind? Die gasten zijn drie keer zo groot als ons!!!”
De twee proberen nog boven het geschreeuw uit te komen maar het mag niet baten. Eenmaal bij het tentenkamp is het merendeel van de verspieders zo ontmoedigd dat ze het voor het gemak gelijk maar delen met de rest van het volk, en is het voor Jozua en Kaleb des te moeilijker om woorden van geloof te zaaien.
Het land is al bewerkt en verkeerd zaad al gezaaid, en zodra zij eindelijk aangehoord worden, heeft het zaad, wortel geschoten in bijna alle harten van het volk Israel.
En uiteindelijk weten we dat alleen Jozua en Kaleb met hun families de belofte mogen gaan innemen. Puur omdat zij vertrouwden op Het Gesproken Woord van God. Zich niet lieten leiden door wat zij zagen, zich niet lieten VERleiden door negatieve, vernietigende, woorden uit te spreken.
Ze weigerde dit alles hun binnenste te laten vullen, maar lieten
steeds Gods belofte regeren, in hun denken, in hun harten, in hun SPREKEN!
En dat is een van de dingen die God ons zo graag wil leren : SPREKEN.
Net zoals wij onze kinderen verbeteren als ze weer eens een woordje verkeerd uitspreken. Zo wil God ons ook verbeteren. Hij wil ons ook LEREN.
God schiep door Zijn GESPROKEN WOORD, zo hebben wij ook de macht gekregen om te scheppen met onze woorden.
Wat een verantwoording he?!
Het is dus niet voor niks dat God ons zo graag wil leren, goed te spreken, het is namelijk zo ontzettend belangrijk!
Als je de bijbel erop na slaat wordt er zo vaak gesproken over dat je op moet letten wat je zegt.
Het Bijbelboek Jakobus staat er bol van over hoe te spreken, of hoe juist niet!
Spreuken 18:20
Dood en leven is in de macht van je tong…
heftig!
Je bent zelf de baas over je tong. Jij moet hem zelf leren beheersen, je tong onder controle te houden.
Net zoals David mogen we wel bidden
Heer zet een wacht voor mijn lippen! Psalm 141:3
Help me Heer om het juiste te zeggen.
Want zoals spreuken zegt, het is een zaak van leven en dood!!!!
Als ik continu tegen een van mijn kinderen zou zeggen dat zij een bepaald iets niet kan,
Dan gaat ze dat na een aantal keer geloven, en zal ze dat zeker niet nog eens proberen.
Wat heb ik dan gezaaid in haar leven? Zeker niet iets goeds… toch?
Dan heb ik dus over dat stuk in haar leven iets “doods” gezaaid.
En dat willen we geen van allen toch?
Andersom werkt het net zo. Het gebeurt hier regelmatig dat er door een van onze oudste meisjes wordt geroepen: “Ik kan het niet, het lukt niet” En wat is het dan mooi dat wij haar als ouder dan mogen helpen, bemoedigen, aansporen totdat het wel lukt! En ze het uiteindelijk alleen kan.
En dat is een stuk “leven” brengen!
We hebben haar opgebouwd met woorden en
aangespoord met onze woorden. Daardoor is ze gaan geloven dat ze het wel kon, is ze het zelf gaan proberen. En slaagde ze uiteindelijk!
Dat is Leven brengen!
Het zo belangrijk om te leren onze tong in bedwang te houden.
Colossenzen 3:8 zegt dat we alle vuile taal (onzin/boosheid/roddel/negativiteit) af moeten leggen
en ons spreken wijs moet zijn colossenzen 4:7
Dat we boodschappers zullen zijn van goed nieuws. Leven uit zullen spreken, in ieders leven, in iedere situatie.
Natuurlijk zijn we mens en falen we,
( Ik kom mezelf in dit onderwerp ook vaak weer keihard tegen, en vind mezelf regelmatig met m’n neus op de grond)
maar zoals God in Exodus tegen Mozes zegt: zo wil Hij ons ook leren.
En leren gaat nou eenmaal met vallen en opstaan.
Zie je spreken niet als een probleem, maar zie het als een uitdaging. Een uitdaging om juist te LEREN spreken.
En soms helpt het ook om gewoon te zwijgen…
Als we het moeilijk vinden om te geloven, net als die verspieders bijvoorbeeld.
Die 10 verspieders waren elkaar continu aan het ontmoedigen, en twee mekaar continu aan het opbouwen.
Het was vast anders afgelopen als ze allemaal hadden gezwegen en Jozua en Kaleb (degene die wel geloof hadden) hadden laten spreken, en dus geloof aan het bouwen waren. Ze spraken namelijk Gods woorden. En geloof komt door het horen van het Woord van God. (Romeinen 10:17)
(spreek dus veel Bijbelteksten hardop uit en je zult zien dat je geloof gaat groeien!)
Nog een ander voorbeeld is Zacharias. Hij kreeg een belofte via een engel, van God dat hij in zijn ouderdom toch nog een zoon zou krijgen.
En meteen begon zijn verstand te werken en kwam zijn mond daarop in actie. Hoe kan dat nou, ik ben oud mijn vrouw is oud enz.
En God liet hem zwijgen… tot de dag dat Johannes zelf geboren werd. Zodat hij geen woorden van ongeloof, of verstandelijke gedachten kon uitspreken.
Hij kon niet anders dan het wonder aanschouwen wat God aan het doen was!
Soms is het beter om te zwijgen
Is het niet dat spreekwoord wat zegt
Spreken is zilver maar zwijgen is goud?
We mogen LEREN in de ontspannenheid die God geeft, om te leren luisteren, om te leren spreken: de juiste woorden op de juiste tijd,
om te leren zwijgen, en Hem te laten spreken!
Durf jij de uitdaging aan?
Recente reacties